ناصرالدین شاه قاجار اولین کسی بود که از او مجسمه ای ساخته و در تهران نصب کردند؛ او که پس از بازگشت از سفر فرنگ سخت شیفته شهرها و مردمان فرنگ شده بود دوست داشت به شیوه آنها هم مجسمه ای از او بسازند و در یکی از میادین اصلی شهر آن را نصب کنند.
در تهران قدیم نزدیک سرقبر آقا گودی وجود داشت که آنرا زنبورک خانه می گفتند،.زنبورکچی باشی (یعنی رئیس کل زنبورک خانه )در نزدیکی باغ ایلچی که حالا گذر عباس آباد است اقامت داشت . قاطر ها وشترها و مهمات زنبور ک خانه در گود زنبورکخانه بود. هر موقع که به آن نیاز می افتاد از همان گود به میدان جنگ فرستاده می شد
سینما در کشور ایران که از دیرباز با هنرهای نمایشی آشنایی داشت بسیار سریع رشد کرد و با نام «چراغ جادو» مورد بهره برداری قرار گرفت و البته این نیز مانند دیگر پدیده های نوین از اروپا به ایران آمد.
دواخانه نظامی از کهنترین داروخانههای ایران است که توسط مرحوم "هادی خان سرتیپ" برای وزارت جنگ تاسیس و تمامی تجهیزات و لوازم دواخانه از کشور اتریش خریداری و وارد ایران شدهاست.پس از فوت مرحوم هادی خان، خواهرزاده وی مسئولیت داروخانه را به عهده گرفت. چندی بعد این داروخانه بابت طلب از ارتش به وی واگذار شد.
در متون قدیم از محلات عودلاجان و چال میدان و بازار و سنگلج به عنوان قدیمی ترین مناطق یاد شده است. مردم این دهکده مردمی سر سخت و باج نده و ستیزه جو بودند.
تهران در گذشته از روستاهای ری بوده و ری که در تقاطع محورهای قم، خراسان، مازندران، قزوین، گیلان و ساوه واقع شده به سبب مرکزیّت مهم سیاسی، بازرگانی، اداری و مذهبی از قدیم مورد نظر بوده و مدّعیان همواره این مرکز راهبردی را مورد تهاجم و حمله قرار میدادهاند.
میدان مشق مربوط به زمان قاجاریه است و درتهران، محدوده بین خیابان امام خمینی و سی تیر واقع شده ،این عمارت هسته اولیه مجموعه ی میدان مشق است که در دوره فتحعلی شاه به عنوان پادگان نظامی در شمال شهر تهران دوره صفوی بنیان نهاده شد.
در بسیاری از شهرهای کهن سال ایران از قبیل اصفهان، خیابان کشی وجود داشته، ولی در پایتخت تا اواسط دوران سلطنت ناصرالدین شاه، که سطح شهر تهران و خانه سازی در آن دچار تحول عظیم گشت، کلمه «خیابان» در میان عناصر معماری در شهرسازی تهران وجود نداشت.
پیشینه حوزه علمیه نجف اشرف به هزار سال پیش از این دوره می رسد. بدون شک با توجه به قرابت فرهنگی عراق و ایران به عنوان دو کشورمسلمان و همسایه که روزگار طولانی را جزء امپراطوری اسلامی بوده اند، پیشینه ارتباطات و تعاملات بین علمای ساکن در این دو منطقه ، قدمتی به تاریخ حوزه علمیه نجف اشرف دارد.